کلمه بده

وقت هایی که می آیم اینجا (شهرستان)، حس و حال آن روزها که فقط یک پنجره داشتیم که پایش همدیگر را رصد کنیم و هر واژۀ مان یک سفیر امید باشد برای دیگری، زنده می شود برایم...

سخت است... اما لازم است... دوست دارم این سختی را...

خیلی ت دارم...

می‌دانی حبیب؟

حالم شبیه کسی‌ست که می‌داند چیزی تا پایان عمرش نمانده و می‌خواهد لحظه‌لحظه‌اش را کنار یارش بنشیند، در چشم‌های یارش خیره شود و تکرار کند که د و س ت ش د ا ر د . . .

نمی‌فهمم چرا این‌قدر حال و هوایم ابری‌ست... چرا حس می‌کنم دارم چیزی را از دست می‌دهم و باید تو را مطمئن کنم که خواستنی‌ترینی...

سر ناامیدی ندارم حبیب دلم... باور کن از اطمینانم که آنِ توام و آنِ منی، ذره‌ای کم نشده است؛ فقط نگاهت که می‌کنم دلم مثل شمعی شعله می‌کشد و یک‌هو از چشم‌هایم چیزی می‌چکد...

نمی‌فهمم چه شده است... بیشتر از تمام روزهایی که گذشت، د... دارمت... و دیگر دلم لب‌پر می‌زند از ع ش ق . . . انگار دیگر تابم تمام است...

می دانی حبیب؟

ن م ی د ا ن م ...